یاد باد آن روزگاران یاد باد
یادش بخیر
اوایل انقلاب رو میگم
قبل از جنگ
شور و حالی بود
هر کسی دوس داشت هر طور میتونه خدمتی به مردم و کشورش بکنه
هیچ کسی برای خوش اومدن کسی کاری نمی کرد
ریا و ریاکاری فی ذاته زشت بود
کسی برای رسیدن به جایی و مقامی کاری نمی کرد
این کسی هایی که میگم منظورم بیشتر قشر جوان و قشر انقلابی بود
کسانی که با شور و حال و ایمان و اعتقاد و باورهای خودشون انقلاب کرده بودند
وگرنه کسانی هم بودند که با همه چی مخالف بودن ولی طرد بودند انصافا
جوٍ غالب توی اون دور و زمون جو انقلابی بود
اسلام و ایمان و اعتقاد مردم توی قلب و یقینشون بود
کسی دوس نداشت تظاهر به دینداری بکنه
بلکه دیندارهای واقعی دوس داشتند طوری عمل کنند که دیگران از عمل اونا شیفته ی دین بشن
اوایل انقلاب خیلی کم و کاستیها بود ....
خیلی مشکلات بود
خیلی مسائل بود
ولی این روحیه های با صفا همه مشکلات رو تحت الشعاع خودش میگرفت
الان اوضاع و احوال ما چطوره ؟
سعی نکنیم به دیگران خرده بگیریم و خودمون رو داخل حصاری بدونیم که هیچ اشکالی بهش وارد نیست
سعی کنیم وقتی هیچکس غیر از خودمون و خدای خودمون نیست
وقتی که تنهای تنها هستیم
به خودمون فکر کنیم
ما چطور هستیم؟
تصمیما و کارامون دلیل اصلیش چیه؟
اگر بنا باشه پرده ها کنار بره ما چکاره ایم؟
خدایا چنان کن سر انجام کار .............. تو خشنود باشی و ما رستگار